من تو را در حُسنِ روزافزون، سرآمد می‌کشم            آیـتـی از آیـه‌هـای ذاتِ سـرمـد می‌کشم

تا جـمـالـت را به زیبایی ببـیـنم؛ بارها            در ضمیرم نقـش سیمای محمّد می‌کشم

از حریم پاک تو، تا قُبّة الخَضرای عشق            با نگاهِ عاشق خود، خـطِّ ممتـد می‌کشم

خسرو خوبان عـالـم! ای کریم اهل بیت            شرمساری پیش تو، از کردۀ بد می‌کشم

گرچه از ذوق عبادت، سال‌ها بی‌بهره‌ام            با بلور اشک خود، تصویر معبد می‌کشم

آه، ای سردار مظلومی، که تنها مانده‌ای!            خجلت از رخسار آن نفسِ مجرّد می‌کشم

چون شنیدم از دهانت، سودۀ الماس ریخت            دامن از یاقوت و مرجان و زِبَرجد می‌کشم

آب شد سنگ صبور، از آن همه صبر و شکیب            وسعت صبر تو را، بی‌مرز و بی‌حد می‌کشم

روضه‌ات با خاک، یکسان است، ای روح نماز            من به نام نامی‌ات، طرح مجددّ می‌کشم

تا نـسوزد، تربت پـاکت ز هُـرم آفـتاب            در خـیالم، سایـبـانی، مثل گنبد می‌کشم

تا ببوسم گلشن ات را مثل یاس و اطلسی            پشت دیوار بقـیع ات، بارها قـد می‌کشم

تا بشویم، گردِ غربت را، از آن تربت به اشک            منّت از مژگان خود، هر قدر باید، می‌کشم

میروم از این حرم، اما دلم پیش شماست            گاهِ رفـتن، نیّت خود را مـرددّ می‌کـشم

میروم با بی‌قراری، باز می‌گردم به شوق            جلوۀ عشق تو را، در رفت و آمد می‌کشم

من به یادِ این کبوترها، که مهمان توأند            بعد از این نازِ کبوترهای مشهد می‌کشم

تا زیارتگاه دل‌ها، لاله زار مجتبی ست            سرمۀ چشم شفق، خاکِ مزار مجتبی ست